Η νεκρανάσταση του σκιάχτρου

7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 9015

Όταν πριν από 8 χρόνια ξεκίνησα να εκθέτω δημόσια τις ιδέες μου είχα τις εξής τρεις επιλογές:

1. Να χαϊδέψω τα αυτιά των ηλιθίων που με περιστοίχιζαν λέγοντάς τους ωραία και βλακώδη ψέματα, δηλαδή ακριβώς αυτό που ήθελαν να ακούσουν και να κερδίσω την πλειοψηφία.

2. Να ακολουθήσω μια μέση οδό λέγοντας μισές αλήθειες και να κερδίσω αυτούς που ξύνονταν ελαφρά και πάνω από τα ρούχα τους και που είναι λιγότεροι από τους μισούς.

3. Να πω αυτά που έχω χρέος να πω, αδιαφορώντας για το ότι θα γίνω μισητός στην συντριπτική πλειοψηφία των ζώντων ζώων.

Όπως θα έχετε καταλάβει (τουλάχιστον οι παλαιοί αναγνώστες) δεν τρέφω καμία εκτίμηση στην πλειοψηφία.  Απεχθάνομαι το γούστο της, σιχαίνομαι την γελοία ηθική της, μου φέρνουν εμετό οι πολιτικές της απόψεις και μου δίνει στα νεύρα η αγελαία νοοτροπία της.  Στ΄αρχίδια μου την γράφω και δεν θέλω να την ξέρω την πουτάνα.  Κι αυτό επειδή είναι δειλή, υποκρίτρια, μοχθηρή, σεμνότυφη και αγράμματη. Επειδή με άλλα λόγια διαθέτει όλα τα εχέγγυα της αποτυχίας στο γονίδιό της.

ΣΚΑΤΑ λοιπόν στην πλειοψηφία και στα μολυσμένα όσια και τα ιερά της!

ΣΚΑΤΑ στους απατεώνες ηγέτες της και τις μυστικές τους γαμωστοές!

ΣΚΑΤΑ στα θανατόφιλα όνειρα και τις τοξικές ελπίδες της!

ΣΚΑΤΑ στα διακορευμένα πιστεύω της!

ΣΚΑΤΑ στο καβουρδισμένο μυαλό της!

Η μειοψηφία είναι αυτή που με ενδιαφέρει. Όχι η οποιαδήποτε μειοψηφία, αλλά αυτή που πάει κόντρα στο ρεύμα. Αυτή που ρισκάρει και που δεν φοβάται να ακούσει την αλήθεια όση στενοχώρια κι αν φέρνει.  Δεν είναι πολλοί εκείνοι που μπορούν να διακρίνουν την αιτία από την αφορμή, που πράττουν αντί να μιλάνε και που εργάζονται όταν οι άλλοι κλώθουν. Μετρημένοι στα δάχτυλα είναι εκείνοι που οι επιδιώξεις τους δεν εξαντλούνται στα καταναλωτικά αγαθά και που αναστοχάζονται αντί να γαβγίζουν. Κοντολογίς, αυτοί που θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να αποτελέσουν την λύση στο εθνικό αδιέξοδο.

Ο στόχος είναι μακροπρόθεσμος.  Εκ των πραγμάτων η παρτίδα δεν μπορεί να παιχτεί διαφορετικά.  Δύο χιλιάδες χρόνια σκλάβος και υπηρέτης της ιουδαϊκής φάρας αυτός ο χιλιομπασταρδεμένος απόγονος των Ελλήνων, έχει πάψει να πιστεύει όχι μόνο στην ιστορία του αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό. Θλιβερός καντηλανάφτης σε ναούς μιας Κρόνιας λατρείας που ποδοπάτησε την θρησκεία των προγόνων του και που εξαφάνισε την φιλοσοφία και τα επιτεύγματα της επιστήμης τους.  Βρωμερός σκουπιδιάρης, αιώνιος καμπινεδοκαθαριστής και χυδαίος βαλές στους πύργους της νέας φεουδαρχίας που εγκαθίσταται αυτή την στιγμή για να αποτελειώσει το θνήσκον έθνος.

Αν σκεφτεί κανείς την πρόοδο που έχει γίνει στην αφύπνιση τα τελευταία 16 χρόνια, από την στιγμή δηλαδή που έσκασε η γιάπικη φούσκα του σκατο-χρηματιστηρίου, μάλλον θα πρέπει να είναι ευχαριστημένος. Πόσοι ήταν την εποχή που η αστακομακαρονάδα είχε γίνει εθνικό πιάτο εκείνοι που γνώριζαν τι συνέβαινε στα οικονομικά παρασκήνια;  Πόσοι ήταν αυτοί που μιλούσαν δημόσια για την άθλια αυτή κομπίνα των τοκογλύφων; Πόσοι ήταν αυτοί που έβλεπαν την αιμοσταγή φάκα πίσω από το τυράκι;

Προσωπικά μόνο έναν θυμάμαι: τον Τζίμη τον Πανούση. Σε μια εκπομπή στο ραδιόφωνο την χρονιά της μεγάλης ευωχίας και των επίγειων παραδείσων, ο Τζιμάκος όπως πάντα μεταξύ σοβαρού και αστείου προειδοποιούσε ότι το τρισμέγιστο θαύμα της Ψοφοκλέους ήταν σκέτη κασκαρίκα.

Εδώ οφείλω να πω ότι από την εποχή της μπαλάντας «Οικογενειακή συνωμοσία» (το βαρβαρικόν έτος 1980) ο Τζίμης ούτε έχει αλλάξει αυτά που έλεγε, ούτε συνθηκολόγησε στον ύπουλο πόλεμο που διεξήγαγε σε βάρος του η εβραιόφρων συμμορία του Σαούλ.  Αρκεί να ακούσει με προσοχή κανείς τον τρόπο με τον οποίο εκφέρονται οι συγκεκριμένοι στίχοι για να καταλάβει ότι η εκστρατεία του εναντίον αυτής της βρωμερής ανώνυμης εταιρείας δεν είναι ούτε περιστασιακή ούτε συμπτωματική.  Πρόκειται για έργο ζωής -όσο και αν αυτό μπορεί να φαίνεται παράταιρο στους άμπαλους-  ενώ η πολύχρονη προσήλωσή του στον σκοπό και η συνέπειά του αποδεικνύουν ότι μέσα του φέρει το γονίδιο του γνήσιου αρχαίου Μύστη. 

Όμως αυτό που είναι σημαντικότερο είναι κάτι άλλο: Η σταδιακή αποδοχή της στάσης του από το κοινό και η οικονομική του επιτυχία παρά την λυσσασμένη αντίδραση του ορθόδοξου παρακράτους.  Ο Τζιμάκος ήταν από τους ελάχιστους που κατάφεραν να ανατρέψουν το στερεότυπο του ότι όποιος πάει κόντρα στην κυριαρχούσα ιουδαϊκή ιδεολογία εξοντώνεται (τουλάχιστον οικονομικά). Όχι ότι το γκόλεμ που κατατρώγει τις σάρκες του ελληνισμού εδώ και 2.000 χρόνια δεν προσπάθησε μύριες φορές να τον φιμώσει και να τον κλείσει στην φυλακή. Φυσικά σε άλλες εποχές θα τον έκαιγε ως «αιρετικό», θα τον τύφλωνε, θα του έκοβε την γλώσσα, θα τον σακάτευε μέσα στα αστυνομικά τμήματα ή το λιγότερο θα τον ανάγκαζε να γίνει ζητιάνος.  Γι αυτούς που ψάχνουν τον ορισμό του bullying , η ορθόδοξη εκκλησία και το παρακράτος της ήταν και είναι η προσωποποίησή του.

16 χρόνια λοιπόν μετά τον βρώμικο Σεπτέμβρη του ποντικογαμώταφου Σημίτη το ‘99, η Νέο-Ελλάς, το (τότε) ευτυχές προτεκτοράτο των Εβραιοευρωπαίων έχει μεταβληθεί σε τόπο δυστυχίας και βασάνων. Γιατί άραγε μας συμβαίνει αυτό σήμερα; Είναι μήπως ένα είδος τιμωρίας για δύο ψωροδεκαετίες ευημερίας και καλοπέρασης, τις μόνες που έζησε αυτή η κοινωνία από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους; Άμα ανοίξει κανείς το βιβλίο της νεότερης ιστορίας θα βρει μόνο πολέμους, πολιτικές δολοφονίες, πραξικοπήματα, χρεωκοπίες, διχασμούς, εμφυλίους, ξένες επεμβάσεις, κατοχές, πείνα και δυστυχία. Από ποιόν την στερήσαμε αυτήν την γαμημένη καλοπέραση; Δεν θυμάμαι να είχαμε καμιά αποικία στην Αφρική που να την ληστεύαμε για να καλοπερνάμε. Ισχύει λοιπόν  η άποψη των πιστωτών ότι όλα έγιναν κατά τύχη ή μήπως η πορεία προς τον όλεθρο ήταν προσχεδιασμένη από αυτούς που οδηγούν την χώρα από καταστροφή σε καταστροφή για να την έχουν συνεχώς δούλα;

Αν η τελευταία πρόταση είναι αληθής, έχει ενδιαφέρον να δούμε ποιοι ήταν αυτοί που ήξεραν ολόκληρο το συνωμοτικό σχέδιο ή τουλάχιστον μεγάλα τμήματά του και που όχι μονάχα συναίνεσαν αλλά και βοήθησαν με όλες τους τις δυνάμεις να πετύχει. Το ακλόνητο στάνταρ είναι ότι όλο το οικονομικό, πολιτικό, θρησκευτικό και στρατιωτικό προσωπικό πρώτης γραμμής, βιομήχανοι, τραπεζίτες, πρωθυπουργοί, αρχηγοί κομμάτων, μεγαλοπαπάδες, μεγαλοδικαστές, αρχιμπάτσοι και στρατηγοί ήξεραν τι παιζόταν, ακόμα και αυτοί που δεν συμμετείχαν ενεργά. Δεν μπορεί να έβρεχε δισεκατομμύρια από μίζες, αρπαχτές και επιδοτήσεις και τα ρεμάλια αυτά που παριστάνουν τους αθώους σήμερα (και εννοώ αυτούς που ΔΕΝ τα τσάκωσαν) να μας λένε ότι δεν είχαν πάρει πρέφα τίποτα. Αν οι συνάδελφοί τους ήταν πιο ρεμάλια και τα παντελόνιασαν όλα μόνοι τους, ειλικρινά ο πόνος του ριγμένου στη μοιρασιά δεν με αγγίζει καθόλου. Αφού ήταν τόσο τίμιοι γιατί δεν βγήκαν τότε να μιλήσουν και να καταγγείλουν αυτό που γινόταν; Γιατί ακόμα και σήμερα κρατούν τα βρωμοστόματά τους κλειστά όσον αφορά τις μπίζνες και τα ανοίγουν μόνο για να μας πετάνε στη μούρη ανιστόρητες θρησκευτικές ΧΟΝΤΡΟΜΑΛΑΚΙΕΣ;

Εξετάζοντας κάποιος μόνο την επιφάνεια των πραγμάτων αδυνατεί να βγάλει αξιόλογα συμπεράσματα γι αυτό που συμβαίνει στο βάθος τους. Αλήθεια μέσα σε αυτήν την ηθική κρίση, σε αυτό το ατελείωτο χάλι, σε αυτήν την άτακτη χρεωκοπία των πάντων θα έπρεπε να αναρωτηθεί κανείς γιατί τα δύο κατεξοχήν καταφύγια των απελπισμένων δεν κατάφεραν να αυξήσουν τους οπαδούς τους. Οι δύο αδελφές αιρέσεις του ταλμουδισμού, ο χριστιανισμός και ο κομμουνισμός όχι μόνο δεν πέτυχαν να αυξήσουν τον αριθμό των πιστών τους αλλά έχουν χάσει και κάμποσους από αυτούς που είχαν χάρη στις ενέργειες του μεγάλου πατριώτη Άδη.

Γιατί άραγε αυτές οι δύο αδίστακτες εβραιογενείς συμμορίες δεν έχουν καταφέρει να παρασύρουν στα μαντριά τους παρά ελάχιστους από τις μάζες των εξαθλιωμένων και πυροβολημένων ζόμπι που βολοδέρνουν στις πόλεις-κολαστήρια; Πώς γίνεται οι καταληστευμένοι και απελπισμένοι αμνοί  να μην καταφεύγουν έστω για εφήμερη παρηγοριά στην αγκαλιά του γιδοβοσκού Χριστού ή (εναλλακτικά) στην ουτοπία που υπόσχεται το πατριωτάκι του ο αρχιτεμπέλαρος Μάρξ; Πώς γίνεται ένα σεβαστό ποσοστό του γιδο-ποιμνίου να ακολουθεί τους ψευδέλληνες Ναζί της Νεκρής Αυγής (του σατανιστή Μιχαλοτράγου) ενώ η πλειοψηφία να αδιαφορεί επιδεικτικά για το «δικαίωμα» της ψήφου;

Μήπως τα δύο αυτά βρωμομάγαζα της πολιτικοθρησκευτικής πορνείας, η ορθόδοξη εκκλησία και η ρουφιανο-αριστερά βλέπουν την χρεωκοπία να τους χτυπάει την πόρτα; Μήπως ήρθε επιτέλους η ώρα να απαλλαγούμε από την νοσηρή και δηλητηριώδη παρουσία τους;  Μήπως πλέον τα σκατά είναι τόσα πολλά που δεν μπορούν πια να τα κρύβουν στις χαμοκέλες των ναών τους;  Μήπως η μπόχα όλου του παρελθόντος τους έχει βγει ξαφνικά στην επιφάνεια και είναι ανυπόφορη;

Το μεγαλύτερο λάθος που έκανε το Πλαστόκ του σκατίγερου Αντρέα στην προσπάθειά του να δημιουργήσει νέες γούρνες με λεφτά όπου θα μπορούσαν να ξεδιψάσουν τα βρωμερά και άπληστα στελέχη του ήταν η Ανώτατη Εκπαίδευση.  Το ότι η Νεο-Ελλάδα γέμισε ΑΕΙ και ΤΕΙ στα οποία βολεύτηκε ως διδακτικό και υπαλληλικό προσωπικό όλο το ημιμαθές μπουλούκι των κλαδικών, είχε ολέθριες συνέπειες για το επίπεδο των σπουδών.  Δεκάδες χιλιάδες νέα παιδιά πήραν πτυχία με μηδενικό αντίκρισμα λειτουργώντας θέλοντας και μη ως πελάτες σε μια βιομηχανία που δεν είχε καμία ηθική αρχή και καμία αναστολή. Η πλαστογραφία πτυχίων, μεταπτυχιακών και διδακτορικών έγινε ο κανόνας. Επί χρόνια οι φοιτητές και οι φοιτήτριες ξενύχταγαν, γλεντούσαν, πηδιόντουσαν και οι «καθηγητές» τους έδιναν τα θέματα την παραμονή των εξετάσεων για να μην τιναχτεί όλη η κομπίνα στον αέρα.  Οι πρυτανείες της αρχιπουστιάς είχαν δώσει οδηγίες να μην κόβεται κανένας και τα παιδιά να παίρνουν τα πτυχία τους έστω με κάποια λογική καθυστέρηση. 

Φουρνιές ολόκληρες από νέους πήραν πτυχία αγνοώντας ακόμα και τις βασικές έννοιες της επιστήμης που (υποτίθεται ότι) σπούδασαν. Ως εδώ το σύστημα λειτούργησε τέλεια. Παρείχε άφθονο ξεπλυμένο χρήμα στα κομματικά λαμόγια και φόρτωνε τον κρατικό προϋπολογισμό με χρέη. Η τακτική ήταν τόσο επιτυχημένη που υιοθετήθηκε με ενθουσιασμό και από το άλλο κωλάδικο της πολιτικής πουστιάς, την Νέα Μουνοκρατία ενώ είχε (με το αζημίωτο φυσικά) την σιωπηρή συναίνεση του σκατόψυχου ΚΚΕ. 

Όμως η ίδια πατέντα που στερούσε χιλιάδες νέους και νέες από οποιαδήποτε γνώση, τους χορηγούσε άφθονο ελεύθερο χρόνο. Ανάμεσα σε μεθύσια, εκδρομές, παρτούζες, γλέντια και μπαφοκατανύξεις, η νεολαία αυτή προμηθεύτηκε από την ελεύθερη αγορά (περιοδικά, εφημερίδες, κινηματογράφος, τηλεόραση, διαδίκτυο) την γνώση που  σκόπιμα της στερούσαν τα πανεπιστήμια.  Το αποτέλεσμα υπήρξε τραγελαφικό: Βιολόγοι να σου μιλάνε για τον …Κένταυρο του Λιακόπουλου, φιλόλογοι να γράφουν «Οκτώμβριος» και να επιμένουν ότι έτσι γράφεται, μαθηματικοί να ισχυρίζονται ότι οι προφητείες επαληθεύονται με έναν τύπο και ιστορικοί να θεωρούν γεγονός ότι ο ανύπαρκτος Τζέχος ήταν …Έλληνας και λεγόταν Ιάσων Καραμήτρος. 

Στο μεταξύ στην Εβραιοευρώπη τα μυαλά των αντίστοιχων φοιτητών καίγονταν από το διάβασμα στα προτεσταντικά πανεπιστημιακά καθαρτήρια για να εμπεδώσουν τις απαιτήσεις του συστήματος από αυτούς. Ελάχιστος χρόνος υπήρχε για να ζήσουν ως ελεύθεροι άνθρωποι και όποτε τον εύρισκαν προτιμούσαν να γίνονται παπούτσια από το πιοτό. Ως επιστήμονες σήμερα είναι ασύγκριτα πιο καταρτισμένοι από τους δικούς μας αλλά ανίκανοι ως πνεύματα να βαδίσουν έξω από την πεπατημένη, ανίκανοι να στρίψουν και ανίκανοι να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα που δεν περιγράφεται στο εγχειρίδιο οδηγιών.

Οι αντίστοιχοι Νεοέλληνες ημιαγράμματοι έχοντας τεράστιες επιστημονικές ελλείψεις, αλλά αυτοσχεδιάζοντας διαρκώς και κινητοποιώντας όλες τις περιβαλλοντικές ευκαιρίες, όχι μόνο καταφέρνουν να μπαλώσουν τα κενά και να σταθούν επαγγελματικά αλλά και να είναι ευχαριστημένοι από την ζωή τους (που είναι και το σπουδαιότερο). 

Μέσα στην μάζα των νέων που σπρώχτηκε στα μπαζοποιημένα αντι-πανεπιστήμια για να γίνει διεθνής πολτός υπήρξε μια χαρισματική μειοψηφία που εκμεταλλεύτηκε το εκπαιδευτικό κενό για να αυτοπροσδιοριστεί. Για διάφορους λόγους (γονίδια, οικογενειακό περιβάλλον, παρέες) αυτοί οι ευνοημένοι από τις συνθήκες ξεμάντριοι εξελίχτηκαν πέρα από κάθε προσδοκία σε τρομερά μυαλά. Αυτούς που απέτυχε να κάψει το εκπαιδευτικό κολαστήριο του κομματικού κράτους, τους βρίσκει τώρα μπροστά του. Είναι ηγέτες σε οποιοδήποτε τομέα έχουν επιλέξει ή θα επιλέξουν να δραστηριοποιηθούν και αποτελούν την νέα πνευματική «εθνοελίτ» που αναδεικνύεται με την εγγενή αξία της, με το σπαθί της.

Ο όρος «εθνοελίτ» έρχεται περισσότερο να σημάνει την διαφορετική συνείδηση που έχουν οι παραπάνω παρά να ορίσει προδιαγραφές, σύνορα και ανωτερότητες. Αυτοί οι ταλαντούχοι συνέλληνες δεν αποτελούν ούτε οικονομική, ούτε ταξική, ούτε εξουσιαστική ελίτ. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Ο μόνος δεσμός που μπορεί να ανιχνευθεί μεταξύ τους είναι ένα είδος εθνικής ταυτοποίησης και πολιτισμικής συνειδητότητας που προέρχονται από γονιδιακές μνήμες. Να το πω απλούστερα, έχουν αταβιστικά απορρίψει την ψεύτικη ταυτότητα και βρίσκονται σε φάση διαμόρφωσης της καινούργιας.

Ημιαγράμματοι και νέα «εθνοελίτ» έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: έχοντας ωριμάσει πνευματικά χωρίς την «βοήθεια» της εβραιοχριστιανικής σέχτας που διοικεί αυτόν τον σκουπιδότοπο και βιώνοντας αναγκαστικά τις συνθήκες της ολικής κοινωνικής κρίσης, αρνούνται από ένστικτο να υπακούσουν στην μολυσμένη κομματική και θρησκευτική «παράδοση».  Αυτό είναι κάτι το εντελώς καινούργιο.  Για πρώτη φορά από την εποχή του βυζαντινού εκδοροσφαγέα Θεοδόσιου ο αριθμός των πιστών του χριστιανοεβραϊκού δόγματος μειώνεται με τέτοια ταχύτητα στον Ελλαδικό χώρο. Με την ίδια και μεγαλύτερη ταχύτητα μειώνεται και ο αριθμός εκείνων που εμπιστεύονται την στυγνή πολιτική εξουσία και τους εκφραστές της. Η συμμορία του σκυλοβουλίου έχει ξένες ρίζες και αυτό υπογραμμίζεται όλο και από πιο πολλούς, όλο και πιο έντονα. Μαθηματικά, το επόμενο βήμα είναι η πλήρης εθνική αφύπνιση.

Οι μοχθηροί εγκέφαλοι που πριν δύο χιλιετίες επέβαλαν το μεταλλαγμένο δόγμα του Γιαβέ ως πνευματική αλυσίδα στους Έλληνες έχουν πανικοβληθεί με τους ρυθμούς που καταποντίζονται τα είδωλα του ψυχολογικού καταναγκασμού. Η μαζοχιστική νοοτροπία του ραβί που γίνεται σάκος του μποξ και το γουστάρει, δεν συγκινεί πια ούτε αυτούς που καβλώνουν να τρώνε φάπες. Η τελευταία λουμπινιά, το ισχύον καταναλωτικό μοντέλο του «ισχυρού» ευρώ δέχεται ομοβροντίες από παντού και μόνο τα ψεύτικα γκάλοπ του πρετεντερικού ρουφιανάτου το δείχνουν ακόμα ψηλά στις προτιμήσεις.

Δεν είναι τυχαίο που ένα σωρό απατεώνες έμποροι πεσμένων μαρμάρων και χεσοβιβλιοπώλες είχαν αρχίσει από καιρό να ξεφυτρώνουν στα παρακμιακά υποκανάλια για να εξαργυρώσουν σε γρόσια την νέα τάση προς τον ακραιφνή εθνισμό.  Διάφορες μουσάτες σαύρες με χλαμύδες και κότινους εμφανίζονται ως ιεροφάντες, μάντεις και μύστες για να γδάρουν όποιον ταλαίπωρο πέσει στα νύχια τους.  Οι περισσότεροι από αυτούς τους φιλοχρήματους αρχαιοπουτσολάτρες και αρχαιογνώστες του στοματικού σεξ βρίσκονται σε διατεταγμένη αποστολή. Οι ελ-λαδέμποροι αυτοί μισθοφόροι της συκοφαντίας ενισχύονται και καθοδηγούνται από κύκλους με περίεργες διασυνδέσεις που αν τους ακολουθήσει κανείς μέσω μασονικών παραμάγαζων καταλήγουν (τι σύμπτωση) στην μητρική της μεγάλης ρασοφόρου στοάς. 

Χειρότεροι από όλους αυτούς τους παλιόπουστες ψευτο-εθνικούς είναι οι συγκρητιστές, οι πολυσοδομισμένοι γαμιόληδες που πασχίζουν να γεφυρώσουν τα αγεφύρωτα. Πλαστογραφούν γεγονότα, αποκρύπτουν αλήθειες, προσθέτουν δικές τους βρωμιές και βεβηλώνουν τάφους χωρίς να ντρέπονται καθόλου. Δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους φανατικούς τραγοβρωμιάρηδες και τους καβλωμένους για πούτσο νεο-απολογητές που μετά από σφαγές και γενοκτονίες αιώνων εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι υπάρχει κάτι που λέγεται …«ελληνοχριστιανικός πολιτισμός».  

Βρισκόμαστε στο κρισιμότερο γαμωσταυροδρόμι της ελληνικής ιστορίας.  Οι επιλογές που θα γίνουν τους αμέσως επόμενους μήνες θα στοιχίσουν ζωές, περιουσίες και χρόνο.  Κανένα από τα τρία δεν μας περισσεύει. Κάθε θυσία πρέπει να πιάνει τόπο. Το έργο της νέας «εθνοελίτ» είναι να ωθήσει τους ημιαγράμματους πρώτα να καλύψουν τα κενά τους στο κομμάτι της εθνικής ταυτότητας και κατόπιν να τους κατευθύνει να αναλάβουν αυτό που λόγω αριθμητικών, χρονικών και μαθησιακών περιορισμών δεν μπορεί να γίνει εξ ολοκλήρου από την ίδια: να παίξουν τον ρόλο του αφυπνιστή και του δασκάλου στους εντελώς αγράμματους. Το εγχείρημα αυτό είναι πολύ δύσκολο αφενός γιατί αγγίζει περιουσιακά στοιχεία και κατοχυρωμένες προσόδους αιώνων και αφετέρου γιατί απαιτεί την συναισθηματική απεξάρτηση από την ιουδαϊκή μπουρδολογία.

Η από νηπιακή ηλικία ενσταλαγμένη πίστη σε ανύπαρκτες οντότητες και η αναγωγή των κατασκευασμένων ψευδών σε απόλυτες αλήθειες είναι χειρότερη από την πρέζα, τον τζόγο και το αλκοόλ μαζί. Μπορεί να πάρει το καλύτερο μυαλό και να το κάψει σε τέτοιο βαθμό που να μην αναγνωρίζεται ούτε από τους οικείους του.  Η απεξάρτηση από τα εβραϊκά τοξικά απόβλητα είναι σοβαρό στοίχημα αλλά δεν είναι το σημαντικότερο.

Ο πόλεμος που βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη είναι μεταξύ βαθέος κράτους (παλαιάς ολιγαρχίας) και νέας παγκόσμιας τάξης.  Η τελευταία εγκαθιστά αυτή την στιγμή τους καινούργιους ολιγάρχες στα πόστα τους, έχοντας (ως νέα Ενετοκρατία) τεμαχίσει την ελληνική επικράτεια σε επιχειρηματικά φέουδα. Ενέργεια, ύδρευση, επικοινωνίες, συγκοινωνίες, τουριστικά φιλέτα, λιμάνια, αεροδρόμια, όλα εκποιούνται για ψίχουλα και η παραμύθα του ανύπαρκτου (και ανυπολόγιστου) χρέους είναι για να μην υπάρχουν αντιδράσεις.  Τα εδώ πολιτικά παπαγαλάκια που μιλάνε για ξένες «επενδύσεις» ξέρουν πολύ καλά ότι οι «επενδύσεις» αυτές σκοπό έχουν να ρουφήξουν το μεδούλι της χώρας και των κατοίκων της και μάλιστα έχουν πληρωθεί αδρά για να λένε τις ψωλιές αυτές στα εβραιοκάναλα. 

Πού όμως κολλάνε οι δύο ταλμουδικές ανθυπο-σέχτες η ορθοδοξία και ο κομμουνισμός σε αυτό το άθλιο σκηνικό;

Όλο και πιο συχνά πλέον από εδώ και εμπρός θα ακούμε διάφορους πιτσικόμηδες , τηλεοπτικά παρτάλια και κομματικές πετούγιες να αναφέρονται σε μια έννοια-κωλοτρυπίδα που προορίζεται να παίξει δυνατά τους επόμενους μήνες:

…ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι όλο το συμπούρδελο, δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί,  (με όλη την κωμική σχετικότητα που έχουν αυτές οι παλαιοκομματικές ταμπέλες) διεκδικεί εξίσου τα αποκλειστικά δικαιώματα στην παραπάνω ξεσκισμένη καπότα.

Να με συγχωρέσετε αλλά όποτε περνάω κατά τύχη απέναντι από ανοιχτή τηλεόραση και ακούω κάποιον να μιλάει για «εθνική ενότητα» αισθάνομαι σαν 10χρονο πιτσιρίκι που το πλησιάζει ο καραφλός πενηντάρης κωλομπαράς για να του σκίσει το κουλούρι με αντίτιμο μια καραμέλα.  Δεν είναι η διαστροφή που με αηδιάζει αλλά η γυφτιά της.

Το ερώτημα είναι για ποια «εθνική ενότητα» μιλάμε. Αν πρόκειται για κάποια έννοια με δεδομένη και στενά καθορισμένη σημασία και πέρα από κάθε αμφισβήτηση, της οποίας τον ορισμό μπορεί κανείς να βρει εύκολα στα λεξικά, μπορούμε να πάμε παρακάτω. Αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε θα πρέπει να την ορίσουμε αφενός για να καταλάβει ο καθένας τι αναμένει ο άλλος όταν αναφέρεται σε αυτήν και αφετέρου για να μην υπάρχουν εμβόλιμες παρεξηγήσεις από τρίτους.

Η έννοια είναι σύνθετη αφού έχει τον επιθετικό προσδιορισμό «εθνική».  Προϋποθέτει δηλαδή την έννοια του «έθνους» ή τουλάχιστον της «εθνικής ταυτότητας». Τι όμως σημαίνει «έθνος» και «εθνική ταυτότητα»; Χμ, εδώ τα νερά γίνονται από βαθιά έως άπατα. 

Και καλά όταν έχουμε να κάνουμε μόνο με μια έννοια. Όταν όμως πλακώνουν πολλές πουτσοτρομπέτες μαζί, όπως δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη, ανεξιθρησκία, τότε το τουρλουμπούκι είναι εγγυημένο.

Αρχικά θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποιες από τις αρνίσιες παρανοήσεις. Πρώτον: η κατάσταση του «να έχεις» δεν συμπίπτει με την κατάσταση του «να είσαι». Το να έχεις δικαιώματα (να εκφραστείς) δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι είσαι ελεύθερος. Το αρνί για παράδειγμα έχει το δικαίωμα να θηλάζει τη μαμά του, να κάνει τσάρκες στο λιβάδι, να χέζει εκείνα τα στρογγυλά κουραδάκια, να κατουράει όπου γουστάρει, να παχαίνει ασύστολα και να μην δίνει δεκάρα για την πολιτική κατάσταση. Όμως όταν έρχεται το Πάσχα, τα βελάσματά του (ουρλιαχτά αγωνίας) αντηχούν ως το υπερπέραν. Η ελευθερία του αρνιού είναι προκαθορισμένη χρονικά και τα δικαιώματα που την συνθέτουν αποσκοπούν αποκλειστικά στην πάχυνση του ζωντανού και στην ευτυχία του. Η ευτυχία του αρνιού συμβάλλει στο να είναι η σάρκα του χαλαρή και τα παϊδάκια του νόστιμα όταν φάει την μπαλταδιά.  

Δεύτερη παρανόηση είναι ότι ο βοσκός είναι ο προστάτης του ποιμνίου. Λάθος ολέθριο. Ο βοσκός δεν είναι παρά ένας νεοφιλελεύθερος καθήκης επιχειρηματίας σαν κι αυτούς που ονειρεύονται ο Κυριάκος και η Ντόρα Μητσοτάκη και χύνουν. Ο ποιμένας μετράει κεφάλια αρνιών και τα μεταφράζει αυτομάτως σε μετρητά. Η δουλειά του είναι να τα παχαίνει για να τα οδηγήσει την καθορισμένη ημερομηνία στην σφαγή. Τα αγαπάει όσο αγαπάει ο εφοριακός τους φορολογούμενους. Στην ουσία δεν βλέπει την στιγμή να τα μοσχοπουλήσει και να πάει να φάει τις εισπράξεις στα κωλόμπαρα.

Τρίτη παρανόηση είναι η μοιρολατρική αποδοχή του «πεπρωμένου».  Η άνευ όρων υιοθέτηση της πεσιμιστικής άποψης του «δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Αγαπητοί μου αμνοί, κανείς δεν ξέρει ποιο είναι το πεπρωμένο. Εδώ οι σαυραίοι προσπαθούν να το στήσουν εδώ και αιώνες και δεν τους κάθεται. Τρισεκατομμύρια παράγοντες συνθέτουν τις δυναμικές καταστάσεις στις οποίες εμπλέκονται τα όντα και το αποτέλεσμα ποτέ δεν μπορεί να υπολογιστεί με απόλυτη ακρίβεια από πριν. Μάλιστα αυτό αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα λογικά επιχειρήματα ως προς τις «ικανότητες» του μεγαλοδύναμου …βλάκα και ειδικά την παντογνωσία. Αν τα ξέρει όλα από την αρχή μέχρι την κατάληξη, τότε όλη η ενασχόλησή του με τον κόσμο είναι μάταιη και χωρίς νόημα. Αν δεν τα γνωρίζει όλα, τότε δεν είναι ούτε παντογνώστης, ούτε παντοδύναμος και μάλλον κάποιος άλλος βρίσκεται πάνω από αυτόν. Όπως βλέπετε, το σάπιο βαρκάκι της δογματικής θεολογίας μπάζει νερά από παντού γι αυτό και επιστρατεύεται η αγία ράβδος εναντίον των διαφωνούντων. Όταν φυσικά στην αντιμετώπιση των ιερών διαφωνιών δεν επαρκεί η ράβδος, αναλαμβάνει η ρομφαία (κοινώς χατζάρι).

Όμως για μισό λεπτάκι… Είπα τον Θεό βλάκα; Για να το ξαναδούμε αυτό: Αν ο άνθρωπος έγινε «καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση» και είναι βλάκας (αφού πιστεύει βλακείες περί θαυμάτων και μελλοντικής ζωής …μετά θάνατον) τότε και ο Θεός στον οποίο πιστεύει δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο εκτός από …βλάκας.  Άρα σωστά τον είπα. Όμως λογάριασα χωρίς το «βαρύ» πυροβολικό της εκκλησιαστικής «ρητορικής» το οποίο λέει: «Με την λογική δεν μπορείς να συλλάβεις τον Θεό».

…Δίκιο έχετε ρε παιδιά. Δεν μπορώ να κάνω το άλμα του μοιχού Κίρκεγκωρ και να προσγειωθώ στα ιερά σκατά σαν να πέφτω σε ροδοπέταλα.  Σίγουρα όμως μπορώ να συλλάβω με απόλυτη ακρίβεια την τελειότητα της μηχανής που έχουν στήσει κάποιοι απατεώνες από την μια για να μαδάνε τα κορόιδα και από την άλλη για να επιβάλλουν τις απόψεις τους στο σύνολο των προβάτων χωρίς να κινδυνεύουν με αποκεφαλισμό.

Ουσιαστικά με την μηχανή διαφωνώ και όχι με το δικαίωμά των άλλων να πιστεύουν ό,τι θέλουν. Όμως δεν συμβαίνει το ίδιο με τους άλλους.  Αυτοί που δεν βλέπουν ή δεν θέλουν να δουν την μηχανή (παρόλο που έχει σάρκα και λεφτά) διαφωνούν κάθετα με το δικαίωμά μου να πιστεύω ό,τι θέλω. Επιθυμούν να ορίζουν αυτοί τι θα πιστεύω και να μου το επιβάλλουν δια της βίας εάν διαφωνώ. Και όχι μόνο αυτό. Παρόλο που έχουν την απόλυτη εξουσία σε κράτος, παρακράτος, σχολεία, ένοπλες δυνάμεις και ΜΜΕ, νιώθουν ότι …απειλούνται από κάποιους σαν εμένα και γκρινιάζουν συνεχώς ότι οι «ιερές αξίες» τους «καθυβρίζονται», «περιφρονούνται» και «δεν προστατεύονται». Ούτε οι καθολικοί, ούτε οι προτεστάντες, ούτε οι αγγλικανοί, ούτε καμία άλλη από τις αιρέσεις του βρωμοχριστιανισμού δεν σπάει τόσο πολύ αρχίδια με τα παράπονά της, όσο οι δικοί μας χατζηορθόδοξοι. Τέτοια μουρμούρα, τέτοια μεμψιμοιρία, τέτοια μιζέρια, τέτοια κλάψα για να εκβιάσουν την απόλυτη κρατική προστασία μόνο οι καλοζωισμένοι και υπερπρονομιούχοι ορθόδοξοι μπινέδες έχουν. Δεν είναι τυχαίο που το συνώνυμο της γκρίνιας στην καθομιλούμενη λέγεται «ψαλτήρι». Μου θυμίζουν την αιώνια γκρίνια των Ιουδαίων ότι «όλα τα έθνη τους καταδιώκουν».  Είναι «σύμπτωση» άραγε η θυγατρική να ακολουθεί την πάγια στρατηγική της μητρικής εταιρείας;

Το πρόβλημα με τον χριστιανισμό είναι ότι δεν αντέχει σοβαρή κριτική. Μπάζει χύσια από παντού. Όσο και να προσπαθήσει κανείς να τους πάρει στα σοβαρά αυτούς τους γελοίους οπαδούς του Σαύλου, η κατάληξη είναι να σκάει στα γέλια με τις παπάρες που πιστεύουν.  Το ότι δεν μπορούν να στηρίξουν ούτε μία λέξη από τους τόνους των …θεόπνευστων αλλά βαρετών και ασήμαντων συγγραμμάτων τους (που το ένα κεφάλαιο αντικρούει το άλλο) δεν σημαίνει ότι είναι κάποιοι ακίνδυνοι τρελάρες. Κάθε άλλο.  Η αδυναμία τους να επικοινωνήσουν λογικά με τον υπόλοιπο κόσμο και ο αναπόφευκτος σαρκασμός που προκαλούν όταν επιμένουν στις μάντολες που πιστεύουν, τους κάνουν να τσαντίζονται υπερβολικά.  Η αλαζονεία και η έπαρσή τους που δεν επιδέχονται θεραπεία σε συνδυασμό με την περιφρόνηση που αντιμετωπίζουν στις παρακρούσεις τους, τους εξωθεί να ξεπερνούν τα όρια της φυσιολογικής συμπεριφοράς και των συνηθισμένων επιθυμιών. Π.χ. οι φανατικές και υστερικές πουστάρες των μοναστηριών που βρίσκονται επικεφαλής αυτού του θεοπυροβολημένου όχλου είναι ό,τι πιο μολυσμένο και δηλητηριώδες έχει να επιδείξει η ανθρώπινη ανωμαλία. 

Στην ίδια συλλογιστική κινείται η έτερη ιουδαϊκή πατέντα, ο κομμουνισμός.  Είναι γνωστό ότι κατασκευάστηκε για να μαντρώσει εκείνους που δεν είχαν υπαρξιακές ανησυχίες και που μυρίζονταν ότι κάτι έζεχνε στην κομπίνα του Αβραάμ. Το σκηνικό είναι το ίδιο.  Κι εδώ υπάρχουν «ιερά βιβλία», «προφήτες», «άγιοι», «Διάβολος», (σοσιαλιστικός) «παράδεισος» και (καπιταλιστική) «κόλαση».  Οι πιστοί του ιερού σφυροδρέπανου είναι μπετόν-αρμέ, ακριβώς σαν τους χριστιανούς.  Δεν δέχονται καμία άλλη εκδοχή της πραγματικότητας εκτός από αυτή που γράφει το ιερό τους τεφτέρι. Δεν μπορεί να κουβεντιάσει κανείς μαζί τους χωρίς να συμβούν αυτά που περιγράφηκαν παραπάνω με τους χριστιανούς. Και αυτό το μαγαζί μπάζει φλόκια από παντού. Και σε αυτή την συμμορία η σεξουαλική διαστροφή κάνει θραύση: Κυριαρχούν ως μονοκαλλιέργειες η σεξουαλική ανορεξία, η υστερική αγαμησία και ο δυσκοίλιος λεσβιασμός. Το αστείο είναι ότι όλοι οι κομμουνιστές (ακριβώς όπως και οι πιστοί του Ναζώρ) θεωρούν τους εαυτούς τους …φυσιολογικούς. 

Μια μικρή παρένθεση ως προς το θέμα του σεβασμού προς τις αξίες των άλλων:

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος λατρεύει μια απροσδιόριστη έννοια, θεωρεί ότι αυτή η έννοια κατασκεύασε το σύμπαν, ισχυρίζεται ότι αυτή η έννοια του μιλάει καθημερινά, ότι τον βοηθάει να λύνει τα προβλήματά του και τέλος δηλώνει ότι επιθυμεί να αφιερώσει την ζωή του σε αυτήν την έννοια.  Ως εδώ καλά. Η ασθένειά του αφορά τον ίδιο, αν παίρνει τα χάπια του, δεν μας πέφτει λόγος.  Τι συμβαίνει όμως όταν ο ψυχάκιας βρίσκει κι άλλους καμένους σαν τη μούρη του, παίρνει θάρρος και ο σχεδιασμός του αρχίζει να γίνεται εξωστρεφής; Όταν δηλώνει ότι όλοι ανεξαιρέτως οφείλουν να σέβονται την έννοια, να ζουν σύμφωνα με αυτά που λέει η έννοια, να ενισχύουν οικονομικά την έννοια και να κάνουν ότι μπορούν να διαδώσουν την έννοια στον υπόλοιπο κόσμο;  Τι συμβαίνει όταν η λεκτική και ψυχολογική βία που εξασκεί στην αρχή, γίνεται μετά από λίγο σωματική; Εδώ να σημειώσουμε ότι το συγκεκριμένο άτομο δεν έχει κανενός είδους σεβασμό για τις αξίες των άλλων, ούτε για εκείνες που θεωρούνται ότι ενυπάρχουν σχεδόν σε όλους τους ανθρώπους ασχέτως φυλής και τάξης, ούτε καν για εκείνες που είναι περίπου οι ίδιες με τις δικές του. Μήπως ο σεβασμός στην πρώτη φάση ενθαρρύνει το πέρασμα στη δεύτερη; Μήπως ο σεβασμός δεν έχει νόημα ύπαρξης όταν δεν είναι αμοιβαίος; Μήπως ο σεβασμός προς μια παράλογη ή μισαλλόδοξη αξία σε οποιαδήποτε φάση της είναι λάθος;  Μήπως ο σεβασμός σε οτιδήποτε είναι αδυναμία έτσι κι αλλιώς;

Και τα δύο πρόστυχα μπάσταρδα του ταλμουδισμού κρατούν τους πιστούς τους στο σκοτάδι σχετικά με τις βασικές έννοιες της πίστης τους. Π.χ. ελάχιστοι ορθόδοξοι βλάκες γνωρίζουν τι είναι το Πάσχα και τι γιορτάζουν με αυτό οι Εβραίοι, ενώ ακόμα πιο λίγοι ηλίθιοι κομμουνιστές γνωρίζουν ποιος χρηματοδοτεί το τεμπελοσκυλαριό του κόμματος.

Ως προς τους πρώτους:

Για το πώς γίνεται μια καθαρά ΕΘΝΙΚΗ εβραϊκή εορτή, το Πεσάχ να έχει αναγορευτεί σε υπ’ αριθ. 1 θρησκευτική εορτή των Χατζηελλήνων μόνο αν μεταπηδήσει κανείς στην θαυματολογία θα μπορέσει να το εξηγήσει.  Αν είναι ξεχωριστή εορτή που δεν έχει σχέση με την εβραϊκή, τότε γιατί αποκαλείται «Πάσχα» και όχι π.χ. «Χριστούψοφα»; «Πάσχα ονομάζεται η μεγάλη γιορτή του ιουδαϊσμού και του χριστιανισμού» (Wikipedia). Για την ιστορία, οι Εβραίοι γιορτάζουν (κατά τις γραφές τους) την «ανάμνηση της Εξόδου και την απελευθέρωσή τους από την αιγυπτιακή δουλεία».  Οι χριστιανοί γιορτάζουν την έξοδο του Τζέχου από το κουτί και την απελευθέρωση από τον θάνατο. 

Αν διαβάσει κανείς πιο προσεκτικά, θα δει ότι η «Έξοδος» συμπίπτει με την επέτειο της αποκορύφωσης των 10 πληγών, δηλαδή την σφαγή των πρωτότοκων των Αιγυπτίων από τον Άγγελο του Γιαβέ.  Υπερωρίες έκανε ο Άγγελος να σταματάει σε κάθε σπίτι και να ψάχνει να βρει ποιος είναι ο πρωτότοκος για να τον σφάξει. Κάτι μου λέει ότι έπαιρνε το χατζάρι και τον δευτερότοκο και τον τριτότοκο και το μωρό που θήλαζε ακόμα. (Εδώ που τα λέμε μια είναι η πληγή και ελπίζω να το έχετε καταλάβει). Η αγγλική λέξη (Passover = pass over = προσπερνάω) είναι πιο κοντά στο πραγματικό νόημα του τι συνέβη. Οι πονηροί Ιουδαίοι είχαν λέει μαρκάρει τις πόρτες τους με αίμα αμνού (να ‘το και το σφαγμένο αρνάκι) για να τους προσπερνάει ο Άγγελος και να αποφεύγουν το λεπίδι. 



Δυστυχώς οι καψεροί οι Αιγύπτιοι δεν μας άφησαν την άποψή τους για τα εν λόγω γεγονότα ή αν την άφησαν κάπου «παράπεσε» και χάθηκε για πάντα.  Όμως επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται θα μου επιτρέψετε να ανασυστήσω τα γεγονότα για λογαριασμό τους:  Δεν φτάνει που κατέστρεψαν την οικονομία, που λεηλάτησαν τα πάντα, που ήπιαν το αίμα του αιγυπτιακού λαού σε συνεργασία με ντόπιους προδότες, (σας θυμίζει τίποτα ως εδώ; Σύμπτωση είναι από τις χιλιάδες) αυτή η φάρα των βαμπίρ έχοντας αρπάξει όλο το χρήμα, στο τέλος πριν εγκαταλείψει την χώρα κατέσφαξε τα παιδιά, το μέλλον της.  Αν υπάρχει νομπέλ μοχθηρίας θα πρέπει να τους απονέμεται κάθε χρόνο τιμής ένεκεν. 

Δεν υπάρχουν θρησκευτικές εορτές στον ιουδαϊσμό. Όλες είναι μασκαρεμένες εθνικές εορτές.  Οι Εβραίοι γιορτάζουν μόνο τον θάνατο των αντιπάλων τους, τίποτε άλλο.  Αυτό που συνέβη στην Αίγυπτο και γιορτάζεται ως Πεσάχ, συνέβη και επί Ξέρξη στην Περσία* και γιορτάζεται ως Πουρίμ, συνέβη και επί Αντιόχου Δ΄ στο ελληνιστικό βασίλειο των Σελευκιδών και γιορτάζεται ως Χανούκα.

(*Αξίζει να διαβάσει κανείς την Εσθήρ μόνο και μόνο για να διαπιστώσει την διαχρονικότητα του σεναρίου. Εδώ ο Άγγελος του Γιαβέ ήταν απασχολημένος σε άλλη αποστολή και την σφαγή την ανέλαβαν οι ίδιοι οι Ιουδαίοι).   

Ως προς τους δεύτερους:

Τότε (τα χρόνια της 2^ης ένδοξης Διεθνούς), ήταν κάτι τύποι σαν τον Ίσραελ Λαζάρεβιτς Γκέλφαντ (Πάρβους) που σήκωναν το βάρος των εισφορών.  Σήμερα ποιος τα χώνει; Όλα τα αστικά κόμματα χρωστάνε τον κώλο τους και μονάχα το ΚΚΕ και τα άλλα παραμάγαζα της λαμογιο-αριστεράς έχουν και πληρώνουν μια ολόκληρη στρατιά από γραφειοκράτες και μπράβους.  Η πιο δύσκολη ερώτηση να απαντηθεί είναι «πού τα βρίσκουν με τέτοια κρίση». Τίνος ξεκωλιάρη βαφτιστήρια είναι; Και ακόμα πιο δύσκολη ερώτηση είναι «με τι αντάλλαγμα τους χαρτζιλικώνει ο κρυφός χρηματοδότης»;

Επειδή κάθε τι που είναι φτιαγμένο από ανθρώπους έχει ημερομηνία λήξης, οι εβραϊκές παπάτζες είναι κοντά στο να ξεσκεπαστούν.  Οι εξουσιαστικές τους δομές και τα παιδαριώδη σενάριά τους έχουν ξεπεραστεί από την πραγματικότητα. Όσο χαζός και να είναι ο φορολογούμενος μαλάκας, όταν συναντάει συνέχεια μπροστά του τους ίδιους και τους ίδιους, κάπου θα πονηρευτεί. 

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ντόπια παπάτζα εντάσσεται στο διεθνές γεωπολιτικό παιχνίδι. Μόνο που δεν είναι παιχνίδι πλέον. Όσο ο αμαθής Αμερικάνος και ο ομόσταβλός του Ευρωπαίος ασχολούνται με τον κώλο της κυρίας Ο-μπάμια και με το αν καβλώνει περισσότερο η μαυρούκα στις κρεβατάρες του Λευκού Οίκου, οι υπερατλαντικοί Ιουδαίοι (τα καθάρματα που χρεωκόπησαν τον πλανήτη) στήνουν ανενόχλητοι τα πιόνια στη σκακιέρα. Διαβάζουμε και ακούμε συνέχεια για τα εγκλήματα και τους βανδαλισμούς των ισλαμικών ζώων αλλά κανείς δεν κάνει τον κόπο να θυμηθεί ποιος το ξεκίνησε. Ποιος ήταν αυτός που με αφορμή την οργανωμένη κατεδάφιση ενός συγκροτήματος κτιρίων εισέβαλε στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν και τα έκανε γης μαδιάμ; Ποιος είναι αυτός που για να εξασφαλίσει δήθεν την παγκόσμια ασφάλεια, μέσα σε μια δεκαετία έκανε τον κόσμο πιο ανασφαλή από ποτέ;

Κάνουν όλοι πως δεν ξέρουν ότι οι νέες Σταυροφορίες (όπως ακριβώς και οι παλιές) δεν είναι παρά εκστρατείες ληστείας και πλιάτσικου. Όμως είναι και κάτι παραπάνω: Πρόκειται για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον του Ισλάμ που αν μη τι άλλο ως ιδεολογία τα τελευταία 500 χρόνια δεν ενοχλούσε κανέναν. Οι αποικιοκράτες τους έκλεβαν τα πετρέλαια, το όπιο, το ουράνιο και δεν μιλούσε κανείς μουσουλμάνος. Το πρόβλημα άρχισε να γίνεται ορατό όταν ιδρύθηκε το κράτος-έκτρωμα που λέγεται Ισραήλ.

Πριν ξεκινήσει αυτή η νεκρανάσταση του θρησκευτικού μίσους οι Αφγανοί συνέχιζαν να βόσκουν αμέριμνοι τα γιδάκια τους στην σκονισμένη πατρίδα τους.  Όμως στο Ιράκ, στο Ιράν, στη Λιβύη, στη Συρία και αλλού, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Οι μουσουλμανικές κοινωνίες μορφώνονταν και προόδευαν, αποτινάζοντας σταδιακά από πάνω τους την βαρβαρότητα της θρησκείας και τείνοντας σε ένα πιο ανθρωποκεντρικό μοντέλο.

Οι ΗΠΑ, και οι Αγγλο-Γάλλοι αντί να τείνουν χέρι συνεργασίας στις μουσουλμανικές χώρες που απομακρύνονταν από την θεοκρατική θεώρηση του κόσμου, επέλεξαν να αποσταθεροποιούν συστηματικά τις προοδευτικές κυβερνήσεις και να εγκαθιστούν δικτατορίες προκειμένου να εξυπηρετούνται τα αποικιακά τους συμφέροντα. Το δυτικό (ιουδαϊκό) χρήμα έρρευσε άφθονο προς κάθε παραστρατιωτική ομάδα ψυχοπαθών και κακούργων που αυτοαποκαλείτο «Ισλαμικό Απελευθερωτικό Μέτωπο του Τίποτα». Αφού ο «μπαμπούλας» κατασκευάστηκε και μπήκε σε κάποια υποτυπώδη λειτουργία, τα ιουδαιόκτητα ΜΜΕ πήραν την σκυτάλη για να πείσουν τα φορολογούμενα ζώα της Δύσης ότι οι μουσουλ-νάνοι φταίνε για όλα. Κατόπιν, με άξονα την εγκληματική οργάνωση που λέγεται ΝΑΤΟ πέρασαν σε ανοιχτή σύρραξη και μαζικούς βομβαρδισμούς πόλεων και αμάχων. Μετά τις «χειρουργικές επεμβάσεις» των χριστιανών συμμάχων, μια ντουζίνα ισλαμικές χώρες ισοπεδώθηκαν και η Ευρώπη γέμισε πρόσφυγες και λαθρομετανάστες. 

Το ποιος θρέφει το θρησκευτικό μίσος είναι ξεκάθαρο αν αποφύγει κανείς να ασχοληθεί με τους απλούς έμμισθους πράκτορες και τους συνεργάτες και σταθμίσει το ποιος ωφελείται τα μέγιστα από αυτό.  Ας πάρουμε ένα πρόσφατο παράδειγμα από τον χρηματοοικονομικό κλάδο: Ποιοι είναι άραγε αυτοί οι τραπεζίτες που ξεφόρτωσαν το φουσκωμένο ελληνικό δάνειο στην ΕΚΤ και στους πολίτες της Ευρώπης;  Μήπως οι Κωστόπουλοι, οι Άκερμαν, οι Λάτσηδες και οι Παπαδήμοι είναι απλοί υπάλληλοι; Η ερώτηση που δεν τολμάει κανείς οικονομικός ψευτοαναλυτής να θέσει είναι ποιος κρύβεται στα αδιαφανή μετοχολόγια των «ελληνικών» τραπεζών και ποιος δίνει τις οδηγίες στα μαϊμουδεμένα διοικητικά συμβούλια αυτών των εγκληματικών οργανώσεων.

Είναι άραγε τα ΜΜΕ ο μεγαλύτερος διακινητής και υποκινητής παγκόσμιου μίσους; Αν οι ειδήσεις που μεταδίδονται από αυτά είναι ελεγχόμενες, ποιος είναι αυτός που κρατάει το κόσκινο;  Πριν ένα μήνα πήρε το μάτι μου ένα άθλιο και ανυπόγραφο άρθρο στο «Ποντίκι» με τίτλο «Η Bild με τούρκικο φερετζέ». Το άρθρο αυτό στην συνέχεια αναδημοσιεύτηκε από καμιά δεκαριά ιστότοπους χωρίς κανένας από τους αναδημοσιεύοντες (βλάκες ή πονηρούς) να μπει στον κόπο να κάνει ένα σχόλιο ή να ψάξει λίγο το θέμα που πραγματευόταν.  Μάλιστα μερικοί πανηλίθιοι του εθνοχριστιανικού τομέως άλλαξαν τον τίτλο σε: «Τούρκοι βρίσκονται πίσω από την Bild».

Επειδή το όλο άρθρο παρότι εκ πρώτης όψεως δείχνει αντικειμενικό εμένα μου βρωμάει ορθόδοξη σταλινίλα με μια δόση μοσαντικής πρακτορίλας, νιώθω υποχρεωμένος να βάλω κάποια πράγματα στην θέση τους.

Ο «γερμανικός» όμιλος Axel Springer AG (στον οποίο ανήκει η Bild) εξαγόρασε ένα μερίδιο από τον τουρκικό όμιλο Dogan και όχι το αντίθετο, εκτός αν ξεχάσαμε και να διαβάζουμε από την πολλή μαστούρα. Τα …κουμπαράκια μας οι Τουρκόχοιροι δεν έχουν καμιά συμμετοχή στην λάσπη που πετάει εναντίον μας η Bild. Η σχέση τους μαζί της είναι υπαλληλική και εισπράττουν φάπες κι αυτοί όπως και εμείς. Ο κανονικός τίτλος μάλλον θα έπρεπε να είναι: «Η Bild φόρεσε το ναζιστικό περιβραχιόνιο στους Τούρκους». 

ΟΚ, Τούρκοι γιόκ, όμως μια και το θέμα τέθηκε όπως τέθηκε, και είναι και επίκαιρο δεν θα έπρεπε να ξέρουμε ποιά είναι η εθνικότητα του ιδιοκτήτη αυτής της σκυλιασμένης ανθελληνικής φυλλάδας; Πόσο «γερμανικός» είναι άραγε ο όμιλος Axel Springer AG;  Μήπως ο συντάκτης του ποντικίσιου άρθρου μας αποκρύπτει με δόλιο τρόπο  κάποια στοιχεία τα οποία ενδεχομένως θα μας οδηγούσαν σε άλλα συμπεράσματα;

Η «αστραπιαία μεταφορά εις προτέρας καταστάσεις» (φλασβάκ) καθίσταται αναγκαίον καλόν: Μια φορά και ένα θλιβερό καιρό, το σωτήριον βαρβαρικόν έτος 1946 και ενώ δεν έχουν τελειώσει ακόμα οι Δίκες της Νυρεμβέργης, δύο άνθρωποι κυριολεκτικά χωρίς παρελθόν (η περίοδος του ναζισμού απουσιάζει από τις βιογραφίες τους ή αναφέρεται μονολεκτικά), πατήρ και υιός Springer (με το άγιο πνεύμα να υπερίπταται των κεφαλών τους) έχουν σκοπό να δημιουργήσουν μια επιχείρηση που θα αποτελέσει φαινόμενο τα επόμενα χρόνια. 

Ο ασήμαντος δημοσιογραφίσκος αλλά επιδέξιος πολιτικός ακροβάτης Άξελ Σπρίνγκερ που είχε κάνει το λάθος (;) να παντρευτεί Εβραία, την χωρίζει μόλις εκδίδονται οι χιτλερικοί νόμοι περί ιθαγένειας. Κατόπιν παίρνει …απαλλαγή από τον στρατό για ιατρικούς λόγους (Σ.Σ. εν καιρώ πολέμου) και καταφέρνει να λουφάρει όλο το διάστημα της σφαγής πίνοντας τσάι στα γραφεία μιας φιλοναζιστικής εφημερίδας.  Με το που τελειώνει ο πόλεμος και ξεκινάνε να πέφτουν τα πακέτα με τα δολάρια του σχεδίου Μάρσαλ, ο Σπρίνγκερ θέλει να κάνει μπίζνες. Φεύ, το ναζιστικό εκδοτικό του παρελθόν, του απαγορεύει σύμφωνα με το νέο Σύνταγμα να ασχοληθεί με τον τύπο. Εννοείται ότι για κάποιον που είναι μέλος σε εκλεκτούς ποδιτσοφόρους κύκλους γίνονται εξαιρέσεις.  Εκείνη την κρίσιμη στιγμή για την καριέρα του ατάλαντου Άξελ, επεμβαίνουν οι Εβραίοι φίλοι του και κυρίως ο Έρικ Μπλούμενφελντ, ο ιδρυτής της …Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU), του υπέροχου αυτού κόμματος του οποίου σήμερα εξέχοντα μέλη είναι η ταβερνιάρισσα Μέρκελ και ο κρεοπώλης Σόιμπλε.

Να σημειωθεί ότι ο Μπλούμενφελντ είχε βγει ζωντανός από Άουσβιτς και Μπούχενβαλντ με προσωπική επέμβαση του ίδιου του Χάινριχ Χίμλερ. Το ότι τα ISO των στρατοπέδων «εξόντωσης» του Γ΄ Ράιχ ήταν για τον πούτσο, το έχω ήδη επισημάνει από τις περιπτώσεις Ζαχαριάδη και Μπεναρόγια. Ο τύπος λοιπόν λέει μια καλή κουβέντα (μπορεί και δύο) για το φιλαράκι του τον Άξελ στα πρόσωπα που κάνουν κουμάντο στην μεταπολεμική Γερμανία.  Με την σωτήρια παρέμβαση του Μπλούμενφελντ (και κυρίως του πανίσχυρου αμερικανοεβραϊκού παράγοντα που βρισκόταν πίσω του), ο Άξελ όχι μόνο παίρνει την άδεια να ξαναγίνει εκδότης αλλά ο καγκελάριος Αντενάουερ του δίνει και ένα σκασμό λεφτά να αγοράσει την Die Welt (την οποία είχαν ιδρύσει οι βρετανικές δυνάμεις κατοχής). Ο Springer (=άλτης) κάνει το άλμα προς τα ουράνια. Από την στιγμή εκείνη και μετά, η εταιρεία του γίνεται αεροπλάνο.

Το 1966 ο Σπρίνγκερ επισκέπτεται το Ισραήλ και από τότε καθιερώνει το ετήσιο προσκύνημα που θα διαρκέσει ως τον θάνατό του, δηλώνοντας μάλιστα ότι το Ισραήλ είναι το δεύτερο σπίτι του και στηρίζοντας τις δηλώσεις του με χορηγίες, δωρεές και εμβάσματα. Είναι κωμικοτραγικό βέβαια που ο πιο μισητός Γερμανός στην Γερμανία, είναι την ίδια στιγμή ο πιο αγαπητός Γερμανός στο Ισραήλ. Ακλόνητες χριστιανικές πεποιθήσεις, αδιάλλακτος αντικομμουνισμός και σχεδόν φανατική υποστήριξη του έθνους που γέννησε τον Τζέχο, κάνουν τον Σπρίνγκερ έναν σύγχρονο Μίδα. Όλες οι πόρτες ανοίγουν ως δια μαγείας. Ό,τι πιάνει γίνεται χρυσός. Έχοντας ως οδηγό την βαθιά και αμετακίνητη χριστιανική του πίστη, ο Άξελ γίνεται ο δυναμικότερος «πρεσβευτής» των ισραηλινών συμφερόντων στην Ευρώπη και μάλιστα οργανώνει και «περίεργες» συναντήσεις ανώτερων πολιτικο-στρατιωτικών κλιμακίων εκατέρωθεν.  Έξω από τον ουρανοξύστη των γραφείων του ομίλου Σπρίνγκερ στο Βερολίνο στέκεται μια τεράστια κουκουβάγια, το σύμβολο της μασονίας.

Με τον θάνατο του Άξελ το 1985 το εκδοτικό αεροπλάνο του αντί όπως ήταν φυσικό να προσγειωθεί, γίνεται …διαστημόπλοιο. Νέες εξαγορές και κόντρα ανάπτυξη μετατρέπουν την εταιρεία σε κολοσσό.  Τον Σεπτέμβριο του 2011 (γιορτάζοντας την 10^η επέτειο της πτώσης των δίδυμων πύργων) η Bild μεταφέρεται στην καρδιά του Μανχάταν (!). Όλος ο σχεδιασμός της εφημερίδας και της διαδικτυακής πύλης της γίνονται πλέον από τις ΗΠΑ (!) Κτιριακά συγκροτήματα, εκτυπωτικές εγκαταστάσεις, κάθετες και οριζόντιες επεκτάσεις στον επιχειρηματικό χώρο, οι κακές γλώσσες λένε ότι το πλυντήριο αυτό των Αμερικανοεβραίων και του ΝΑΤΟ έχει καταργήσει τους νόμους της αγοράς.  Ζει σε έναν πανζουρλισμό επενδύσεων και δεν έχει σταματήσει να κάνει εξαγορές επιχειρήσεων σε καμία από τις οικονομικές υφέσεις, όπως θα ήταν το φυσιολογικό.  Αυτό με την σειρά του σημαίνει ότι υπάρχει κάποια σταθερή εισροή κεφαλαίων (από πού άραγε;)

Από την λίστα των βασικών μετόχων βλέπουμε ότι η 5^η χήρα του Άξελ, είναι ιδιοκτήτης του 51,5 + 5,5 % του ομίλου, ενώ άλλο ένα 40 % το έχουν «άλλοι μέτοχοι» δηλαδή τρέχα γύρευε. Η κωλόγρια αυτή που έχει περιουσία γύρω στα 3 δις ευρώ συνεχίζει το θεάρεστο έργο του μακαρίτη με δωρεές και υποτροφίες προς το Ισραήλ και μάλιστα βραβεύεται από διάφορους οργανισμούς όπως π.χ. το γερμανικό Κ.Ι.Σ. (!)

 Εγώ να δεχτώ ευχαρίστως ότι όλα αυτά περί Εβραίων, μασόνων, ΝΑΤΟ, μυστικών χρηματοδοτήσεων, κλπ. είναι συνωμοσιολογίες και μάντολες (όπως ισχυρίζεται το ΚΚΕ).  Για να δούμε όμως ποιες είναι οι εταιρικές αρχές του ομίλου Σπρίνγκερ όπως αναφέρονται στο καταστατικό και στον επίσημο ιστότοπό του.

           Ο Όμιλος Άξελ Σπρίνγκερ έχει τους εξής σκοπούς:

1. Να διατηρεί την ελευθερία και το δίκαιο στην Γερμανία, μια χώρα που ανήκει στην δυτική οικογένεια εθνών και να προάγει την ενοποίηση των λαών της Ευρώπης.
2. Να προωθεί την συμφιλίωση Εβραίων και Γερμανών και να υποστηρίζει τα ζωτικά δικαιώματα του λαού του Ισραήλ.
3. Να υποστηρίζει την Διατλαντική Συμμαχία και να διατηρεί την αλληλεγγύη με τις ΗΠΑ στις κοινές αξίες των ελευθέρων εθνών.
4. Να απορρίπτει όλες τις μορφές του πολιτικού ολοκληρωτισμού.
5. Να διατηρεί τις αρχές της κοινωνικά ελεύθερης οικονομίας της αγοράς.

…Με τις υγείες σας !

Ελπίζω να πήρατε κάποιοι μια ιδέα του πόσο πούστικο είναι το παιχνίδι που παίζουν τα απάτριδα ΜΜΕ με τα ανθρωπόμορφα σκατουλάκια τους που γράφουν κατά παραγγελία και συγχρόνως πόσο απλά είναι τα πράγματα όταν πηγαίνεις για πληροφορίες κατευθείαν στην πηγή.  Το πόκερ που παίζεται αυτή την στιγμή στην τσόχα της χώρας μας είναι μια παρτίδα ζωής και θανάτου. Γι αυτό έχει τεράστια σημασία τι λέγεται, πώς λέγεται, από ποιόν λέγεται και γιατί λέγεται.

Στο περιθώριο των διεθνών γεγονότων, οι δύο ντόπιες ταλμουδόδουλες στοές (τζεχοδόγμα και σφυροδρεπάνι) έχουν πέσει με τα μούτρα στα μαθηματικά και μάλιστα εισηγούνται πρωτοφανείς εξισώσεις. 

Οι μεν ακροχριστιανοί συνδέουν επίτηδες την πολυμέτωπη επίθεση που δέχεται αυτή την στιγμή το έθνος με την φυσιολογική φθορά που υφίσταται το δόγμα τους εξαιτίας και των δικών τους επιλογών (κυρίως της αδιαλλαξίας, της διπροσωπίας και της εμμονής τους σε καταπιεστικές ιουδαϊκές μεθόδους επιβολής της γνώμης τους στο κοινωνικό σύνολο).  Έχοντας ταυτίσει (στο καμένο μυαλό τους)  το εβραϊκό δόγμα τους με το έθνος, πατάνε ταυτόχρονα σε δύο βάρκες. Από την μια στηρίζουν με κάθε μέσο την πολιτικάντικη χούντα και τις δοσιλογικές αποφάσεις της και από την άλλη παρουσιάζουν την αφεντιά τους ως την μόνη «υγιή» εθνική δύναμη, προσπαθώντας να καπελώσουν όσους αντιστέκονται στα κατοχικά μνημόνια του Παπανδρέου, του Σαμαρά και του Τσίπρα. Κάτω από αυτό το διπλό προσωπείο του Ιανού κρύβεται το γνωστό βυζαντινόψυχο τέρας της μοχθηρίας. Οι ξεφωνημένες αδερφές των μοναστηριών απειλούν με διχασμό χωρίς να υπάρχει καμία σαφής ενέργεια εναντίον τους εκ μέρους των φίλων και των υποστηρικτών της Ελληνικής Θρησκείας πέρα από την αξιοπρεπή εμφάνιση (κυρίως στο διαδίκτυο) αρκετών ιστότοπων με αμιγή ελληνική νοοτροπία οι οποίοι απορρίπτουν το «ελληνοχριστιανικό» υβρίδιο. Να υπογραμμίσω εδώ ότι οι όροι «(ελληνόφρων) αθεΐα», «ειδωλολατρεία», «παγανισμός», «πολυθεϊσμός» και «δωδεκαθεϊσμός» εκτός από υβριστικοί, είναι και αδόκιμοι για να περιγράψουν ολόκληρο το φάσμα των τάσεων που πάντα υπήρχαν πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα της Ορθοδοξίας αλλά που τόλμησαν (για ευνόητους λόγους) να εμφανιστούν μόνο τα τελευταία χρόνια. Βάζοντας κανείς ανόμοια αυγά στο ίδιο καλάθι, καλά θα κάνει να περιμένει φιδάκια στην ομελέτα του.

Οι ηγέτες της ακροχριστιανικής κλίκας ελέγχονται κυρίως για δύο πράγματα: α) για την κατάσταση της ψυχικής τους υγείας και β) για την συμμετοχή τους στην διεθνή κίνηση νεκρανάστασης της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας. Η προβολή και υιοθέτηση παράλογων, ανέφικτων, αντι-ιστορικών και τυχοδιωκτικών στόχων του τύπου «Πάμε να πάρουμε την πρωτεύουσά μας την Πόλη» σαφώς και δεν βρίσκει σύμφωνη την λογικά σκεπτόμενη μερίδα του πληθυσμού. Πληθυσμιακά, στρατιωτικά, οικονομικά, πολιτικά, πρόκειται για μια παγίδα στην οποία αν πέσουμε, το μέγεθος της καταστροφής θα κάνει την Μικρασιατική Ήττα του '22 να μοιάζει με σχολική εκδρομή του δημοτικού.

Και για να μιλάμε και λίγο σοβαρά, ποιος θα πάει να πάρει την Πόλη;  Ο μέγας κλανομπουχέσας ηγέτης Καραμανλής; Το πολύ-πολύ να βράσουνε καμιά γίδα να σαβουρώσουνε μαζί με τον κουμπάρο του. Ρε ΜΑΛΑΚΕΣ, εδώ μας κατάσχεσαν τις δουλειές, τα σπίτια και τις ζωές και δεν μίλησε κανένας. ΑΘΛΙΕΣ ΚΟΤΕΣ του καναπέ, εσείς θα πάρετε την Πόλη; ΤΙΣ ΨΩΛΕΣ των Ρότσιλντ θα πάρετε και θα τις χώσετε στις τριχωτές κωλάρες σας!

Όσο γι αυτά τα μαλακισμένα ΟΥΚάκια που δεν καταλαβαίνουν τι σκατά τους έβαλαν να λένε οι πονηροί, θα γίνουν ντοματοπελτές για να αισχροκερδήσουν οι ξένοι και οι γηγενείς κουφαλομασόνοι.  Το έργο το έχουμε δει άπειρες φορές.  Αυτή είναι η έννοια του μολυσμένου πατριωτισμού που προωθεί το αδελφάτο της ορθόδοξης μασονικής στοάς: να πολεμάς δήθεν για την πατρίδα, αλλά στην ουσία για να υπερασπίζεσαι τα κεκτημένα της ρασοφόρου συμμορίας, της άρχουσας τάξης και των Ιουδαίων συνεταίρων τους.

Πού πήγε ο σκεπτόμενος ένοπλος πολίτης της αρχαιότητας που υπερασπίζει την πόλη, τους τάφους των προγόνων, τα ιερά, το σπίτι του και την οικογένειά του; Αυτός ο τύπος πολίτη καταργήθηκε γιατί δεν συμφέρει. Τώρα προτιμούνται οι αγράμματοι ιθαγενείς και τα οπαδόσκυλα των διάφορων «Θυρών».  Λοιπόν, στ’ αρχίδια μου κι αν θα τους ξαντεριάσουν όλους αυτούς τους πανηλίθιους ορθόδοξους χούλιγκαν οι μουσουλμάνοι. Άντε σφάχτε τους να ξεβρωμίσουμε. Το θέμα είναι ότι η μπάλα δεν πάει εκεί που θα ’πρεπε να πάει.

Οι δε αριστεροί γαμιόλες έχουν μοιράσει τις αρμοδιότητες σε δύο επιχειρησιακούς τομείς:

Α) Το «ορθόδοξο» σκυλολόι του Περισσού έχει αναλάβει τον προσφιλή του ρόλο: εκείνον της 5^ης φάλαγγας που δρα στα μετόπισθεν και διαβρώνει το ηθικό των πολιτών. Είναι αυτοί που άπειρες φορές λένε το σωστό αλλά που δεν το πράττουν ποτέ.  Είναι αυτοί που δεν συνεργάζονται με κανέναν και φροντίζουν να υπονομεύουν εν τη γενέσει της οποιαδήποτε κίνηση πάει να πει κάτι. Είναι το αναντικατάστατο δεκανίκι και ο κρυφός μπαλαντέρ της ταλμουδικής εξουσίας. Τώρα παριστάνει τον ψόφιο κοριό αλλά όταν έρθει η στιγμή, θα κάνει την πουστιά του και θα το δείτε.

Β) Το «ανανεωτικό» μπουλούκι του απατεώνα Τσίπρα έχει μπει στον δρόμο που έδειξε ο μέγας μαοϊστής Μπαρόζο.  Το δείγμα γραφής των ΣΥΡΙΖΕΛ προκαλεί θυμηδία αλλά και φόβο. Πολιτική ασχετοσύνη, κωλοτούμπα στην κωλοτούμπα, αναβαπτίσεις εννοιών, δημόσιες σχέσεις, φόροι στους φτωχούς.  Η άρχουσα τάξη και τα δισεκατομμύριά της παραμένουν ανέγγιχτα. Στην Αθήνα οι κουκουλοφόροι και οι καταληψίες έχουν γίνει καθεστώς και δεν τους ενοχλεί κανένας πλέον. Οι φυλακές της χώρας άδειασαν αφού τα κακουργήματα βαφτίστηκαν πλημμελήματα και έρχομαι να ρωτήσω: όλοι αυτοί οι κακοποιοί που βγήκαν έξω, μετά τον πρώτο μήνα ξεκούρασης τι θα κάνουν; Για να πιάσουν δουλειά χλωμό το κόβω, εδώ δεν βρίσκουν δουλειά αυτοί που θέλουν να εργαστούν. Οπότε πάμε ολοταχώς για μοντέλο Βενεζουέλας.

Ακροχριστιανοί και κομμουνιστές διαχρονικά και σε όλες τις φάσεις είναι αναξιόπιστοι ως προς τις υποχρεώσεις τους προς το έθνος ενώ αντίθετα είναι εξαιρετικά αξιόπιστοι στις υπηρεσίες που προσφέρουν στους εχθρούς του.  Αν κάνει κάποιος τον κόπο να μελετήσει τους εθνικούς διχασμούς, θα διαπιστώσει ότι σε όλους ανεξαιρέτως αυτές οι δύο ταλμουδικές υποσυμμορίες είχαν ενεργό ρόλο. Αυτή την στιγμή το έργο που τους έχει ανατεθεί είναι ο αποπροσανατολισμός των πολιτών και η απόκρυψη των πραγματικών προβλημάτων που κάθε μέρα γιγαντώνονται. Δεν είναι συμπτωματικό που και οι δύο συμμορίες (ορθόδοξοι και αριστεροί) έχουν αγκαλιάσει τους λαθρομετανάστες, τους ταΐζουν, τους ντύνουν, τους περιθάλπουν και τους προσφέρουν δικαστική αρωγή. Αν αύριο αυτοί οι δήθεν ταλαίπωροι «πρόσφυγες» γίνουν στρατός από τζιχαντιστές δεν θα πρέπει κάποιοι να λογοδοτήσουν;

Αυτή είναι η χειρότερη στιγμή για να εγείρονται θέματα που διχάζουν. Είναι όμως και η καταλληλότερη στιγμή για να αναλάβουν κάποιοι τις ευθύνες τους που επί τόσα χρόνια αρνούνται. Αν είναι να πολεμήσουμε όλοι μαζί για την πατρίδα και το μέλλον μας, θα πρέπει πρώτα να καθίσουμε κάτω και να ορίσουμε τι είναι πατρίδα και ποιος θα πρέπει να αποφασίζει για το μέλλον. Αν κάποιοι ψάχνουν άλλη μια φορά για τα συνηθισμένα κορόιδα που θα βγάλουν το φίδι από τη τρύπα για να εξακολουθήσουν οι ίδιοι γύπες του παρελθόντος να καταβροχθίζουν τα σωθικά της χώρας, τους αφήνουμε να ψάχνουν.

Αλήτη ρασοφόρε και ορθόδοξε εβραιοέλληνα μου γκρέμισες τους ναούς και τα μνημεία μου. Μου ισοπέδωσες τους τάφους των προγόνων. Μου έκαψες τα χειρόγραφα που περιείχαν την πνευματική μου κληρονομιά. Μου άλλαξες ακόμα και το γαμημένο όνομα. Με έστειλες στον μεσαίωνα.  Με κράτησες με νύχια, με δόντια, με σφαγές και με μυστικές συμφωνίες υπόδουλο της βυζαντινής βαρβαρότητας και των Τουρκόσαυρων. Με ταλαιπωρείς ακόμα και σήμερα με τις ιουδαϊκές πουστιές και τα χαράτσια υπέρ της εταιρείας σου.  Δεν έχεις μετανιώσει, δεν αισθάνεσαι υπεύθυνος για τίποτα, δεν έχεις ζητήσει ούτε μια ψεύτικη συγνώμη έτσι για ξεκάρφωμα, ρε χυσοκουμπαρά. Πώς να σε εμπιστευτώ ρε γαμιόλη; Πώς να μη σου γαμήσω ότι έχεις και δεν έχεις όταν σε δω να σέρνεσαι; Γιατί να δείξω έλεος ξέροντας πόσο ακριβά μου έχει στοιχίσει στο παρελθόν; Ακόμα και τώρα που το μαγαζί σου έχει πάρει φωτιά εξακολουθείς να ψάχνεις για μαλάκες να σου κάνουν τζάμπα τις δουλειές. Επιμένεις να βρίζεις και να συκοφαντείς την Ελλάδα ρε τριλειρόπουστα σε όλες τις βρωμολειτουργίες σου και τις σολομωνικές σου. 

Κι εσύ ρε ξεκωλιάρη αριστερέ που σε κάθε κρίσιμη στιγμή της νεότερης ιστορίας μαχαίρωνες πισώπλατα το έθνος, τι ζητάς τώρα; Εθνική ενότητα; Εθνική συμφιλίωση; Ή μήπως κι ένα κομμάτι από την τούρτα; Πάντα συμμετείχες επιλεκτικά στους διχασμούς ρε διεθνιστικό σκουπίδι, ρε πρακτοράκο του σιωνισμού!  Πότε πήγαινες με την μια πλευρά και πότε με την άλλη. Πάντα επέλεγες να συμμαχήσεις με αυτόν που μισούσε πιο θανάσιμα από όλους τον ελληνισμό. Τώρα που δεν υπάρχει πια η κεντρική στοά της Μόσχας για να ξεκαρφώνεσαι, πες μου ποιος είναι αυτός που προσκυνάς να του γαμήσω τη μάνα. Αλλά μήπως τον ξέρεις; Αόρατος είναι για σένα όπως και ο θεός του άλλου μαλάκα.

Εν ολίγοις, οι διαφορές μας δεν είναι ούτε θρησκευτικές, ούτε πολιτικές. Είναι φυλετικές, είναι φιλοσοφικές, είναι πολιτισμικές. Η όποια «εθνική ενότητα» για να είναι αποτελεσματική θα πρέπει να βασιστεί όχι στα τεφτέρια αλλά στην πραγματικότητα. ΣΚΑΤΑ προκαταβολικά στην εθνική ενότητα αν γίνει με τους όρους που θέλουν να την επιβάλλουν οι διεθνείς «κύκλοι», δηλαδή χωρίς να τιμωρηθούν τα ερπετά που μας έφεραν εδώ. Τέτοια «εθνική ενότητα» σημαίνει μόνο ένα πράγμα: Ότι οι μασόνοι πούστηδες που μας γαμούσαν τόσα χρόνια ο καθένας χωριστά, τώρα θα μας γαμούνε όλοι μαζί.

Όλες οι ελληνόφωνες κατσαρίδες που ροκάνισαν τις οικονομίες του φορολογούμενου πρώτα με την απάτη που λέγεται χρηματιστήριο και μετά με την κασκαρίκα του «χρέους» πρέπει να συρθούν στην αγχόνη και να αιωρηθούν στην άκρη του σκοινιού, αφού προηγουμένως βασανιστούν για παραδειγματισμό. Η λύση είναι μονόδρομος: Δήμευση περιουσιών στους κλέφτες και στους συγγενείς τους και πάγωμα των  λογαριασμών τους σε όλο τον πλανήτη. Τα νομικά και τα τραπεζικά εργαλεία υπάρχουν. Αυτό που χρειάζεται είναι μια κυβέρνηση πραγματικών Ελλήνων που να έχουν το έθνος πάνω από όλα και να μην χρωστάνε χάρες σε κανέναν. 

Δεν θα σας πω ποιος κάνει για ηγέτης, αλλά μπορώ να σας πω ποιος δεν κάνει:

…Αυτός που βάζει την θρησκεία του πάνω από το έθνος, δεν κάνει.

…Αυτός που βάζει το κόμμα, την συμμορία ή την στοά του πάνω από το έθνος, δεν κάνει.

…Αυτός που βάζει την περιουσία του πάνω από το έθνος, δεν κάνει.

…Αυτός που βάζει την οικογένειά του πάνω από το έθνος, δεν κάνει.

…Αυτός που βάζει την ζωούλα του και τον εαυτούλη του πάνω από το έθνος, δεν κάνει.

Εμπρός, η επιλογή είναι πάρα πολύ εύκολη.

Βέβαια οι πραγματικοί ηγέτες δεν ποντάρουν στο να τους εκλέξουν κάποιοι. Περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία και αναδεικνύονται στην μάχη. Μόνοι τους διεκδικούν και παίρνουν την εξουσία με την γενναιότητα και την ευφυΐα τους.  Ελπίζω να μην είναι κανείς τόσο ηλίθιος και να περιμένει να εμφανιστεί κανένας Μέγας Αλέξανδρος, αφού εκείνος είχε πατέρα τον Φίλιππο, μητέρα την Ολυμπιάδα, δάσκαλο τον Αριστοτέλη και λαό τους Μακεδόνες.

Κατά τα άλλα, όαση στην μισαλλόδοξη έρημο είναι η Ελλάδα. Ακόμα και με την ανεργία στο 50%, με τα νοικοκυριά χρεωκοπημένα, με τις κυβερνήσεις να δουλεύουν μέρα-νύχτα για να καταποντίσουν κι άλλο την οικονομία, με τους τοκογλύφους να λεηλατούν περιουσίες και ζωές, η Ελλάδα αντέχει. Γύρω της θάνατος, τρομοκρατία, εμφύλιοι πόλεμοι και καταστροφή. Οποιοσδήποτε άλλος λαός να ήταν στη θέση του δικού μας θα τα είχε κάνει πουτάνα εφτά φορές. Ευτυχώς δεν μπορεί να ερμηνευτεί μόνο ως δειλία αυτό. Το νόμισμα έχει δύο όψεις.  Ερμηνεύεται και ως γνώση της αδυναμίας μας και αναμονή της κατάλληλης στιγμής. Τα ιστορικά παθήματα μας έχουν μάθει να είμαστε υπομονετικοί. Να θυμίσω την κατάσταση πριν την Ιταλική επίθεση με τις αλλεπάλληλες προκλήσεις των Ιταλών στις οποίες κάναμε συνεχώς το παπί, ώσπου τους ρίξαμε την πούτσα στην Αλβανία.

Η απαισιοδοξία είναι τόσο άχρηστη όσο και η αισιοδοξία. Τα πράγματα αλλάζουν πολύ αργά και συνήθως οι διαφορές δεν καταφέρνουν να γίνουν αντιληπτές στην γενιά που βρίσκεται πολύ κοντά στο χρονικό επίκεντρο των αλλαγών. Αν αυξήσει κανείς την ιστορική περίοδο παρατήρησης θα διαπιστώσει ότι η πρόοδος σε πολλά είναι μεγάλη. Το ζήτημα βέβαια είναι να έχει διάρκεια αυτήν την φορά.

Οι διεθνείς έμποροι της ανθρώπινης μιζέριας προσπαθούν να ξαναστήσουν στα πόδια του το σκιάχτρο.  Όχι αυτόν τον βλάκα, τον ανύπαρκτο «βασιλέα των Ιουδαίων» που κατασκεύασαν ο Σαούλ και ο Γαμαλιήλ.  Αυτόν τον χρειάζονται μόνο για την τελευταία πράξη του δράματος, μετά πάει σκουπίδια να συναντήσει τον Μάρξ. Το σκιάχτρο της απολυταρχίας θέλουν να νεκραναστήσουν, χωρίς μάσκες αυτή τη φορά. Ο τσιφούτης θα είναι πλέον ο γενικός δερβέναγας και κάπου στη διαδρομή θα παίξει και το στρατόπεδο εξόντωσης των Ελλήνων.  Όμως για την ώρα δεν τους κάθεται.

Είναι θέμα χρόνου (μηνών) πια η επίσημη έναρξη του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εμείς ως  μικρή χώρα θα πρέπει να μείνουμε ενωμένοι και (όσο μπορούμε) έξω από τις εχθροπραξίες. Οφείλουμε να εκμεταλλευτούμε τις συνθήκες που θα προκύψουν και να ισχυροποιήσουμε την θέση μας, προστατεύοντας ταυτόχρονα τους ελληνικούς πληθυσμούς και στον ελλαδικό χώρο και αλλού από το πογκρόμ που ετοιμάζεται.  Ο πόλεμος που διεξάγουν χριστιανοί και Εβραίοι εναντίον των μουσουλμάνων δεν μας αφορά. Ο πόλεμος της γερμανόδουλης Ε.Ε. εναντίον της Ρωσίας επίσης δεν μας αφορά. Η ιστορία είναι καταπέλτης στο συγκεκριμένο θέμα: Ό,τι και να γίνει, εμάς θα σφάξουν και εχθροί και «σύμμαχοι». Άρα ξεκινάμε από αυτό. Δεν υπάρχουν εχθροί και σύμμαχοι. Όλοι είναι εν δυνάμει εχθροί και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Όμως ποτέ δεν κάνουμε εμείς την πρώτη κίνηση εναντίον κάποιων που δεν μας έχουν ενοχλήσει.

    

Οι στιγμές που έρχονται απαιτούν χαρισματική ηγεσία.  Αυτή η Μ.Κ.Ο. των παιδόφιλων, ζωόφιλων και κοπρόφιλων της πλατείας Συντάγματος που νομοθετεί συνεχώς σε βάρος μας λες και είμαστε τίποτα ζωύφια που βιάζεται να ξεκάνει θα πρέπει να καθαιρεθεί και να περάσει από δικαστήριο πολιτών.  Όλα τα ανθρωποειδή ελληνόφωνα ερπετά που ήταν συνένοχοι στην προδοσία θα πρέπει να τους κάνουν παρέα στο εδώλιο.

Αν περνάει από το χέρι μου, εγγυώμαι ότι κανένας τους δεν θα γλυτώσει την κρεμάλα.

Όσο για την επόμενη μέρα, θα την δούμε όταν ξημερώσει.